La Cubanita in Arnhem

Omdat het zo slecht was, heb ik er een verhaal over geschreven. En ja, dit is waargebeurd. Geniet ervan:

Klaagzang La Cubanita

Omdat wij veel goede recensies hebben gehoord over La Cubanita in Arnhem, hebben wij bedacht om als een groep van 4 daar eens te reserveren. Met goede moed stappen wij het etablissement binnen, en worden ontvangen door een gastvrouw. We worden verwezen naar een tafel, waar de "walk of toilet" naast ligt. We vragen meteen of we niet aan het tafeltje bij het raam mogen plaatsnemen. De vrouw reageert: “Nee, dat is niet mogelijk, die is al gereserveerd voor een ander viertje.” We zijn vroeg aangekomen en omdat we een tafel voor vijf personen hadden gereserveerd (jammerlijk kon 1 van onze collega’s niet mee), hebben we (nu nog) genoeg ruimte voor onszelf.

We krijgen uitleg over het concept, en daarna ons drankje. De wijn wordt geschonken in campingglaasjes (urban). Daarnaast smaakt de Bitter Lemon, naar dezelfde drank maar dan 1 week lang openlaten staan in de koelkast. Om dit schouwspel nog extra vulling te geven vraagt de serveerster: “Ik wil graag deze stoel meenemen. Zouden jullie de jassen eraf kunnen halen?” Wij staren haar vol verbazing aan, en beginnen met tegenzin de jassen te verplaatsen. Eén van ons vraagt: “Waarom moet de stoel eigenlijk weg?” “De stoel staat in het midden van het gangpad, dat is vervelend voor ons”, reageert ze. In de nabespreking over dit voorval, bedachten wij dat als onze collega was meegegaan, hij een obstakel zou zijn geweest.

Ondertussen is er een viertje binnen gekomen, luidruchtige vrouwen. Hetzelfde verhaal als bij ons: azijn, tafel, verongelijktheid. Zij vragen of ze aan het raam mogen gaan zitten (JA, die tafel wilde wij ook!), en dat mag.

We moeten zeggen dat de bediening erg consistent is, want na zo veel fouten kan het natuurlijk niet ineens ophouden. De gerechten worden voor mensen langs aangegeven, zonder te vragen of het mag (we mogen achteraf blij zijn dat onze brillen nog heel zijn); de bediening hangt constant om je tafel, opzoek naar lege borden (drank wordt vergeten); het eten is flauw, de chef cuisinier is onbekend met peper en zout; de kaart is onleesbaar doordat de kroonluchters ligt geven alsof er oplaadbare batterijen van 10 jaar oud in zitten; je krijgt een gebaksvorkje als bestek, met een sparerib-mes ernaast (geschikt bestek is een pre); de muziek staat op standje Rio Carnaval; als klap op de vuurpijl biedt de bediening geen excuses aan, ze doen het af met een ‘is goed’.

Na deze avond weten wij hoe plofkippen zich voelen. Opgehokt in een levensgrote kindertekening. Want ja, Cabunita laat iedere gast na het eten iets op de muur schrijven.

Aan het einde van de avond staan we bij de kassa om de rekening te betalen. De serveerster vraagt: “Was alles naar wens?” “Nee, dat was het niet”, zeggen we in koor. Nou dan wil de serveerster graag weten wat er mis was, want dan kan ze daar de volgende keer rekening mee houden. We vertellen haar dat het te veel fout ging om op te noemen. Ze voelt zich nogmaals niet geroepen om excuses te maken.

Om dit verhaal toch een positieve wending te geven: het (beloofde) onbeperkt tapas eten is geen metafoor.