't Kaaigat in Yerseke

Eenzaamheid.

Aan het einde van de aarde in Zeeuwen staat een enkel gebouw dapper tussen land en water. De zoutige aanslag op de muren vertelt over het oneindige gevecht van het gebouw met de meedogenloze kolkende zee. Sommigen zeggen dat het gebouw en zijn eigenaar samen een wachter zijn die al sinds mensenheugenis als muur dient die orde scheidt van chaos. Licht van duisternis. Toch delen brasserie 't Kaaigat en de zee enkele kenmerken.

De kille ogen van de eigenaar zijn even troosteloos als het grijze koude water buiten. Wanneer de ziltige, klamme lucht op je huid slaat bij binnenkomst, doen het gebrek aan interesse van het personeel en de vijandige blik van de eigenaar je direct voelen als een drenkeling. Alleen, verdwaald en hulpeloos in een donkere, apathische oceaan. Tevergeefs hopend dat iemand je zal vinden en helpen.

De organisatie van het 't Kaaigat is wild en chaotisch. Net als de zee. Dit is vreemd genoeg ook de schoonheid van het 't Kaaigat. Zij is woest en puur. Een wild dier. Ondoorgrondelijk en onvoorspelbaar zoals het stromende donkerblauwe lichaam ernaast. Het 't Kaaigat laat zich namelijk niet leiden door regels en afspraken. Zij is vloeibaar en eigenzinnig. In een wereld die geregeerd wordt door orde, blijft het 't Kaaigat een romantische, maar verloren strijd leveren om niet te conformeren aan de regels van de maatschappij. Zij leeft volgens de regels van het universum en de natuur. De regels van het water om precies te zijn. Het vloeit vrij wanneer het vloeit, en stopt wanneer het stopt. Soms is de keuken wel open, soms niet.

Legendes uit de omgeving zeggen dat de bodemloze ogen van de eigenaar recht in je ziel kijken en zien of je waardig genoeg bent om te bestellen, dit is overigens niet het geval wanneer er nog even zaken op de ipad geregeld moeten worden terwijl jij zijn oordeel afwacht. Wanneer je waardig bent bevonden mag je bestellen. Dit kan als de keuken dan toevallig open is natuurlijk. De onwaardige blijven voor straf altijd verdrinken in het oneindige koude grijs van zijn ogen. Verdoemd om eeuwig hulpeloos weg te zakken in een oneindige koude massa waar men geen lunch kan bestellen ook al geeft de website aan dat dit zou moeten kunnen.

Misschien is het bestellen van eten bij 't Kaaigat wel een van de eeuwenoude geheimen van dit stille universum waar de mensheid simpelweg nog niet aan toe is. Of is dit exact onze realiteit? Twee woorden: eenzaamheid en afwezigheid. Is dit ons ultieme antwoord?

Toch stelt 't Kaaigat ook gerust, het leert ons bijvoorbeeld dat er op sommige vragen simpelweg geen antwoord is. Waarom bestaan we, waar gaan we naar toe? Waarom krijgt de tafel naast ons wel appeltaart en was het voor ons niet beschikbaar? Om 't Kaaigat te begrijpen, of om verantwoording te vragen zou hetzelfde zijn als een roodborstje doden. Of het eerste kiemende zaadje in de lente te vertrappelen. Het is tegen het leven. Tegen de natuur. Wij moeten als stervelingen niet proberen om een horecazaak te dwingen om te werken conform de afspraken die zij zelf gesteld hebben. Want 't Kaaigat is als de zee. En de zee moet stromen.