Saporetti in Purmerend

Mijn hartsvriendin had een etentje van me tegoed, nog voor haar verjaardag.
Aangezien ze een groot liefhebster is van Italië en uit ervaring ook bekend is met alle culinaire rijkdom die dit land te bieden heeft, koos ik ervoor te reserveren bij Raffaele Uva en zijn team, die met Saporetti een verrijking zijn voor de stad Purmerend.
Dankzij het heerlijke avondzonnetje konden we buiten op het terras tafelen. Beginnend met een frisse witte Lambrusco en een toast op de gezondheid, vingen we aan met het bestuderen van de kaart.
Pluspunt: een rijtje tafels, voorzien van asbak, iets verder geplaatst dan het grote terras, waardoor wijzelf alsmede andere rokers niemand hoefden te hinderen tijdens een sigaretje tussendoor. De service hield niet op bij het terras, want de drankjes kwamen met gelijke vaart en vriendelijkheid bij ons op tafel te staan.
Uit twijfel of we alles wel op konden, mede door het warme weer, sloegen we een voorgerecht over, wat we hebben vervangen door een bord Italiaanse borrelhapjes. Er kwam een flink bord voor ons te staan, waarop een selectie prijkte van halfharde, zachte en blauwschimmelkaas. Daarbij een tweetal salamisoorten, een bakje heerlijke olijfjes en wat fijngesneden zongedroogde tomaat. In plaats van brood, staken er 2 krokante deegvellen in het midden op het bord, wat de presentatie van het geheel zeer verfraaide. De smaak van de diverse hapjes was allesomvattend perfect! Mijn ervaring met dergelijke borden, is er namelijk een die regelmatig neerkwam op minimaal 1 onderdeel wat tegen bederf aanzat. Ik hoef de lezer verder niet toe te lichten hoe dat af kan doen aan de verwachtingen. Hier was het er een van tevredenheid en niet zeer gemanierd, maar des te sprekender voor de smaak, al "hmmm" en "jammm" voortbrengend genieten. Na het bord lekkernijen werd vervolgens uitgeserveerd wat ons hoofdgerecht omvatte. Twee pizza's. Het komt misschien nogal banaal over, pizza bij de eerste kennismaking met de culinaire kunsten van een der telgen uit de welbekende Uva familie, maar het was een pizza waar menig andere pizzaiolo van schaamte zou buigen. Van alle pizza's die ik in mijn leven heb mogen eten (en dat zijn er mede dankzij mijn eigen horeca ervaring nogal wat) , was dit toch wel de meest smaakvolle en simpelweg beste die ik ooit heb geproefd. De Calabrisella, heeft naast de standaard tomaat, mozzarella (ook dat wordt elders vaak afgedaan met goedkope kaas vol zetmeel) salami en rode ui, als kenmerkende topping N'duja. Ik zal het niet nader beschrijven, maar het is een smeerbaar mengsel van varkensvlees, verrijkt met rode peper, waardoor het licht pikante, dieprode goedje, een absolute smaakmaker is, voor in dit geval de pizza. In 1 woord: Subliem!
Mijn tafelgenote koos voor de pizza met carpaccio en deze had naast de welbekende, flinterdunne plakjes ossenhaas, een toevoeging van een smeuïge teuffelmayonnaise en een (ik blijf een vrouw) schattig kwartel-spiegelei. Zoals we al vreesden, was de pizza toch iets te groot om de gereserveerde plek voor het dessert vrij te houden, dus hebben we het restant in laten pakken voor een later tijdstip. Eten verspillen is in onze optiek zonde, zeker als het gaat om zoiets heerlijks en kwalitatief niet makkelijk te evenaren.
Dat we deze beslissing namen om onze drang naar zoet te stillen, was er een die dubbel en dwars werd beloond. Na allebei een espresso te hebben genuttigd, vergezeld van een smaakvolle Grappa uit Aosta (we hebben er een corretto van gemaakt en het overige weggenipt) kregen we nogmaals een tweetal heerlijkheden voorgeschoteld. Mijn oog was gevallen op de semifreddo van nootjes, met caramel en gedroogde sinaasappel. Het laatstgenoemde, ongelooflijk dat een krokant, haast doorzichtig stukje van dit fruit, zo een volle smaak bevatte! Uiteraard kan ik van de overige onderdelen van mijn dessert zeggen dat het veel te weinig was, maar enkel daar ik niet meer kon stoppen met eten. Heerlijk! De scroppino van mijn vriendin werd a la minute voor haar aan tafel luchtig geklopt en in het glas gegoten, dus ook zonder inlevingsvermogen moge duidelijk zijn dat dit op en top genieten was van het welbekende friszure, luchtige goedje.
Ter afsluiting hadden we bedacht een meloncello te kunnen proeven, als kennismaking met een -nog niet eerder genuttigde likeur. De teleurstelling dat dit niet op voorraad bleek te zijn, vanwege inkooptechnische redenen, werd echter goedgemaakt met een heerlijke limoncello. De smaak welbekend, gepresenteerd in de fles, met inventief 'koelelement', zijnde een blokje ijs met schijven citroen. Heel fraai om te zien.
Inmiddels ver na tienen, het terras nog dun bevolkt, dus een asbak werd nu op tafel geplaatst. Een klein gebaar, maar iets waar de roker waardering voor kan opbrengen. We sloten af met een door chef Raffaele geschonken limoncello, onze complimenten voor een smaakvolle avond en de belofte snel weer terug te komen.