Buitenlust in Amerongen

Salade met prachtige ingrediënten besteld. Maar ik zat naast de eerste verrukkelijke scampi alleen maar een hap groene blaadjes te eten. Dus ik zoeken en spitten of er verder nog iets in zat. Droge groene blaadjes waar hier en daar een droog stukje groene asperge in zweefde. Geen spoor van wat voor smeuïgheid dan ook. De mango en tomaat en vincotto die het menu beloofde waren (vermoed ik) aanwezig in de vorm van minuscule groen en gele korreltjes (formaat kristalsuiker) die ik met mijn vinger heb opgedipt om te proeven. Maar aan die korrels was geen enkel smaak noch structuur noch smeuïgheid te ontdekken. Het leek wel een soort kartonnen poeder dat onderin het bord bleef plakken. Dus om dressing gevraagd. En stukjes mango. Wat ik terug kreeg was een meer dan verdubbelde hoeveelheid van alles PRECIES ZOALS HET WAS maar nu dus in een MEER DAN DUBBELE HOEVEELHEID EN IN EEN DUBBEL ZO GROTE BAK. Even op zich verleidelijke scampi’s en absoluut met gulle hand erin gestrooid. Maar de rest dezelfde droge groene blaadjes met droge asperge stukjes daarin zwevend. En dezelfde troosteloze roodgele korreltjes onderin. En toen heb ik iets gedaan waar ik zelfs nog nooit aan gedacht heb: ik ben opgestaan, heb alles laten staan en tegen een van de echt wel vriendelijke meisjes die bedienden gezegd: “Ik zit weer droge groene blaadjes te eten. Ik ga wel naar de snackbar. “ (Ik zat er inmiddels namelijk al best lang).
Ze hadden me wel bij het eerste terugsturen vriendelijk een glaasje wijn van het huis aangeboden voor het ongemak. Want de chef had bij het eerste terugsturen meteen erkend dat dit bord zo niet de keuken uit had mogen gaan. Het was gemaakt door een nieuwe leerling of zo. DUS? Wat was de bijdrage van de chef dan vervolgens? Meer scampi’s strooien?
Ik had gevraagd om dressing. Het liefst in een kannetje. Zodat ik zelf kon kijken hoeveel ik er overheen deed. Ik had geklaagd dat het gort droog was. Ik had de kartonnen korreltjes aan de bediening laten zien met de vraag of dat soms de mango en tomaat en vincotto was. En dit was dus wat er, naast een erkenning van niet voldoende door de chef zelf en een gratis glaasje wijn, terug kwam: hetzelfde!
In mijn eigen keuken zou ik binnen een kwartier van dit zelfde lijstje ingrediënten een verleidelijke salade kunnen maken, met complexe tongstrelende smaken… Met smeuïg en zacht van mango en tomaat. Met het accent van de vincotto. En altijd altijd altijd samengebonden door een dressing. Iets moet het geheel dragen en samenbinden… Dan worden die groene blaadjes namelijk heerlijk… door een dressing…
En als de chef in dit geval daar wellicht andere opvattingen over heeft (want dat kan natuurlijk), en ik vraag expliciet om dressing bij het bord dat ik terug stuur, waarom draait zo’n chef dan niet even een dressinkje in elkaar als ik dat graag wil?
Was er wel een chef aanwezig? Ik denk dat er die avond helemaal niemand was die verstand van zaken had, eerlijk gezegd.