Loetje in Gorssel

Vorige week donderdag (?) besloten we spontaan bij Loetje te gaan eten omdat we wat te vieren hadden. We komen uit Apeldoorn maar kennen Loetje uit Amsterdam (en vinden het heel lekker) dus we besloten naar Loetje Gorssel te gaan. Wij hebben 2 kinderen van 8 en 9 waarbij die van 8 bijna niks lust. Dit belemmert ons niet om te gaan uit eten; als hij niks of weinig eet, eet hij thuis wel wat extra’s. Ik was echter wat teleurgesteld door het ontbreken van een kinderkaart (en kinderprijzen!) voor de kleine eter. Uiteindelijk hebben we voor hem een hamburger besteld die hij maar half op kon, maar wat wel 10 euro kostte. Aardig hoog bedrag voor een kleine eter, maar afijn.

Na afloop was mijn zoontje benieuwd naar het toetje van Loetje. De dame aan de tafel legde uit dat dit vanille ijs met aardbeien en slagroom was. Klonk lekker, maar wederom was de prijs voor een kind niet zo aantrekkelijk. Om het toch wat feestelijker te maken vroeg ik een klein toetje van Loetje. Dit kon niet, zei men. Ik legde uit dat mijn zoontje klein was en dus een grote mensen toetje wat teveel (en ik vind ook: te duur). Maar nee, het kon allemaal niet. Toen mijn geniale ingeving: een bolletje ijs kost 2,50 zag ik. Een mooie optie voor een kinderijsje. Of zij hier dan een aardbei in wilde drukken, dan leek het toch nog een beetje op het toetje van Loetje. Nee, dat kon ook niet, en waarom niet: nu komt het… “dit kan niet in het systeem”. Niet omdat men dit niet wilde (alhoewel ik vermoed dat men er ook geen zin in had) maar nee, omdat “het systeem” dit niet kon. Nou werkelijk, als ergens mijn klomp van breekt zijn het wel zulke gast-dodende dood-doeners. Sinds wanneer laat de gastvrijheid zich leiden door een systeem? Uiteraard snap ik dat de keuken een opdracht moet verwerken. Ik heb zelf ook in de horeca gewerkt en in zo’n geval sla je extra mayo aan, sprint je naar de keuken, kras je de mayo door en zet je “aardbei” erop. Wat dan ook. Ik hoef u vast niet te vertellen welke keur aan opties er zijn als je maar wil. Maar goed, men wilde overduidelijk niet. En verschool zich “achter het systeem”. Uiteindelijk zaten we te bakkeleien over wel of geen aardbei, en gaf ik tips hoe je een aardbei uit de keuken zelf even pakt en op een ijsje drukt maar het mocht allemaal niet meer baten.

Wat ik erg vervelend vond, is het gevoel dat ik kreeg als gast. De klant is koning vind ik altijd wat ver gaan, maar zó inflexibel heb ik in geen jaren het personeel meer gezien. Nu moet ik ook zeggen dat ik de jongens en meisjes zowieso niet vriendelijk vond. Ze deden hun werk wel hoor, maar op een glimlach of enthousiasme kon ik ze niet betrappen. Nu was het ook stervenswarm daar binnen, dus wellicht dat het daar aan lag.

Als u mijn taalgebruik ziet, kunt u hopelijk concluderen dat ik respectvol blijf en aan het gebrek aan spelfouten kunt u hopelijk zien dat ik niet een of andere simpele ziel ben. Ik ga veelvuldig uit eten, heb zelf lang in de horeca gewerkt en weet dat mijn eisen hoog zijn. Normaal klaag ik echter niet snel, tenzij ik zoiets bedroevends meemaak als vorige week bij Loetje.

Ik was Loetje fan, maar helaas moet ik concluderen dat Loetje Gorssel een schande is voor de Loetje keten als het aankomt op gastvrijheid. Dit wilde ik u toch meegeven, hopelijk kunt u dit enigszins plaatsen en er nog wat mee doen zodat een andere familie, die met blijde verwachting komt omdat zij iets te vieren hebben, ook niet getrakteerd worden op zo’n intrieste ervaring.