O Mundo in Wageningen

Op deze negende juni reden we aan het begin van de avond naar Wageningen. Ons doel was O Mundo. Ole was de dag ervoor 18 geworden en natuurlijk vieren we dat met een mooie maaltijd. O Mundo kenden we alle vier niet, dus we waren benieuwd. Parkeren is makkelijk, naast het hotel is een parking. O Mundo is gevestigd in Hotel de Wereld, leuk om eens te zien. Het restaurant zelf is nogal stijfjes ingericht vind ik, wel netjes verder, hoewel bij volledige bezetting het geheel wat krapjes aandoet.
Een vriendelijke ontvangst en een ronde tafel in een hoek. Champagne uiteraard. Van Moutard hier. Niet aan tafel ingeschonken helaas, dus ik weet niet precies welke, wat jammer is. In ieder geval een soepel glas. Erbij wat knabbels. Op een bord. Een spritsje met kruiden; lekker, in een glas komkommerstengeltjes met een wasabidip; flauwtjes en een toastje met crème van tonijn met gevogeltelever; lekker.
Nadat we hadden aangegeven accoord te gaan met een verrassingsmenu met voor allemaal een extra gang en daarbij graag een wijnarrangement (kaartje met de wijnen stond op tafel) wilden kwam er een amuse. In een glaasje een crème van doperwten met paling, crème fraîche en Cevenne-ui. Mooi op smaak en de ui was prettig zoet, een lekkere amuse dus. Tot slot verscheen er nog een bordje met daarop vier bitterballetjes met een vlaggetje. De bitterbal bleek gemaakt van geitenkaas met erbij wat rucolamayonaise. Lekker ook.
De eerste wijn werd ingeschonken.
Een Prova Regia, Lisboa, Portugal 2010. Van de Arinto-druif. Niet onaardig, maar erg licht vond ik. Ik begrijp na googelen ook waarom overigens.
Het eerste gerecht kwam.
Zalm. Ingelegd in mosterd, selderij en dille, geserveerd met asperges, tuinbonen,
doperwten, haringeitjes en bitterballetjes van Hollandse garnalen. Erbij nog twee halve kwarteleitjes, bietjes en een beetje kerrievichysoise. In aanleg een aardig gerecht, maar wat ons betreft niet heel samenhangend en aan de flauwe kant.
De tweede wijn had een Spier moeten zijn (de reden eigenlijk dat we het arrangement hadden genomen), maar die bleek op, dus we kregen een Domaine Astruc, Malras, chardonnay-druif. Een vrij vlakke wijn uit de Languedoc. Erbij het tweede gerecht.
Risotto. Van inktvis, limoen en fijne groenten geserveerd met zeebaars gebakken in gerookte paprika en schuim van amandel en knoflook.Risotto dus met inktvis, groentjes, een stukje niet heel bijzondere zeebaars, wat gerookte paprika en schuim waarin je duidelijk amandel en knoflook kon proeven. De risotto was goed, de zeebaars vond ik ondermaats. Ik heb eigenlijk nog nooit zo’n dun stukje zeebaars gezien eerlijk gezegd.
De volgende wijn die werd ingeschonken zou het extra gekozen gerechtje begeleiden. Je kon kiezen uit drie gerechtjes en toevalligerwijs hadden we alledrie hetzelfde gerechtje gekozen. Deze wijn was deze avond Conde de Valdemar, Rioja, Viuradruif, Spanje 2010. Een heel aardige wijn, meer onze smaak. Het gerechtje erbij was ravioli van gegrilde gamba met couscous, tomaat, hangop en bouillabaiseschuim. Hoewel het gerechtje er mooi uitzag, was het helaas bepaald niet hoog op smaak, waardoor het eerlijk gezegd een beetje tegenviel Ik vond de ravioli ook te dik, ik ben een enorme voorstander van zo dun mogelijk pastadeeg.
De volgende wijn was een Deakin Estate, Victoria, Australië 2010. In ieder geval een prettige Pinot Noir, die ik goed vond passen bij het gerecht.
Franse eend. Gelakte tamme eendenborst geserveerd met vlees van de bout als brewatte met sinaasappel en saffraan, puree van knolselderij en witte chocolade en pikante wortel. Ik weet niet wat een brewatte is en google geeft ook geen uitsluitsel, behalve dan dat het van oorsprong iets Marokkaans is. Ik ga er maar vanuit dat het envelopje gevuld met de gekonfijte eend de brewatte is. Verder een stuk gelakte eend, wat crème van pastinaak en nog wat worteltjes. De eend was niet van briljante kwaliteit, ik moest zelfs het mes van echtgenoot lenen om het te kunnen snijden, vervelend vond ik dat. Het envelopje was wel lekker.
Bij het hoofdgerecht kwam een Cecilia Beretta, Valpolicella Superiore Classico, Veneto 2010. Een lekkere Valpoliccella.
Het hoofdgerecht was Moerland kalf. Op lage temperatuur gegaard en geserveerd met asperges, cannelloni van kalfstong, parelgort en fijne groenten met een crème van kappertjes en rozijnen. (googelen op Moerland kalf levert niets op, dus ik kan er geen verdere informatie over geven helaas).
Een mooi stuk kalf kregen we, mooi mals. Erbij parelgort in een rolletje tong gewikkeld met erop een cornichon, leuk! Verder bruine pompoencrunch, asperges, goede eigen jus en mooie linzen onder het stukje kalf. Een goed gerecht!
Bij het dessert was er een keus uit twee dessertwijnen. De zonen kozen voor de Chateau Tariquet, Gascognes 2011, Gros Mansengdruif, maar wij kenden die al en wilden de Stiegelmar Spätlese, Burgenland 2011, Muskat-Ottonel wel eens proeven. Allebei fijne, niet te zoete dessertwijnen.
Het dessert zelf was deze avond rabarber. Met een mousse van sereh geserveerd met roomijs van basmatirijst, pindakoekjes en kokos crème. Een tompoes van sereh met rabarber kregen we, met erop een flinke bol basmatiroomijs, er naast aardbeitjes en gezouten nootjes en nog wat rabarber. In aanleg een fris dessert, maar op de een of andere manier kwamen de smaken niet goed los. Wat ik erg betreurde was dat ik via mail had gevraagd of het mogelijk was om op het dessertbordje van Ole met bv. chocolade ‘proficiat’ te tekenen en had daarop een heel enthousiaste mail teruggekregen dat de kok dat zeker zou doen. Niets stond er op zijn bord helaas. Bij het afrekenen heb ik daar een opmerking over gemaakt en de vriendelijke mevrouw wist nergens van. De volgende ochtend trof ik de genoemde mails nog aan in mijn mailbox en ik heb dus een mail gestuurd met mijn opmerking. Diezelfde dag nog kreeg ik een mail terug dat het hen erg speet en dat ze het hoog opnamen. Ole kreeg een bon aangeboden om in het tegenovergelegen pannenkoekenrestaurant een volledig verzorgde avond voor twee te mogen doorbrengen. Een zeer aardig gebaar vond ik dat en ik stel dat ook enorm op prijs.
Bij de espresso kwamen nog wat snoeperijtjes en na het betalen van de rekening verlieten we niet geheel tevreden O Mundo. Nog even los van het - inmiddels dus uitstekend opgeloste - misverstand vond ik de kwaliteit van de maaltijd niet geheel conform de verwachting die ik heb bij een * restaurant. De kwaliteit van de ingrediënten zou beter kunnen heb ik zo de indruk. De bediening is overigens onervaren, maar wel goed en van zeer goede wil, wat heel prettig is.