A

Op een afstand wekt Miro nog enigszins de indruk een moderne gelegenheid te zijn. Parkeren kon wel voor de deur, maar je werd dan ook meteen van boven tot beneden gekeurd door de al aanwezige gasten. Bij binnenkomst dachten wij ons even vergist te hebben met de nabijgelegen bejaardensoos. We werden netjes verwelkomd en naar onze tafel begeleid. Dit gaf ons, ondanks alle vooraf gelezen zeer matige recensies, toch nog hoop op een geslaagde avond.

Bij de reservering moesten wij de vouchers digitaal mee sturen, maar vanavond bleek dat “de receptie” deze niet hoeft te printen, dus dit moesten we alsnog gaan regelen in een ruimte verderop voordat iemand ons verder hielp. Al met al een zeer warm welkom…

Na ruim een half uur werd ons dan eindelijk verteld wat het keuzemenu zou inhouden. Het voorgerecht zou bestaan uit een soep van erwten en munt, voor een toeslag konden we hiervoor in de plaats carpaccio nemen. Het hoofdgerecht zou geen aardappels bevatten, ook deze waren los te bestellen, als je maar extra betaalde. Tevens kon er voor respectievelijk 5 euro p.p. en 7,50 een ander nagerecht gekozen worden. Er was geen kaart beschikbaar waardoor we meteen moesten kiezen.

Wel was er een amuse inbegrepen, een smakeloos hapje schuim met enkele verbrande rijstkorrels, die werden gepresenteerd als gepofte zwarte rijst. Deze zelfde korrels vonden wij ook terug in onze soep, die niet op temperatuur was. De soep werd geserveerd in een bord dat net zo schoon was als het urinoir op het mannentoilet (ranzig). De soep leek speciaal gemaakt voor het gros van het publiek (kunstgebitten), mondwarm (lauw) en nog minder structuur dan een Olvarit babyhapje. De munt had waarschijnlijk naast de pan gestaan tijdens de bereiding.

Het hoofdgerecht bestond uit een minuscuul stukje varkenslende, wat volgens de serveerster toch echt 180 gram was. Er lagen enkele verdwaalde stukjes groenten bij, ook lauw en niet op smaak gebracht. Al met al was dit veel te weinig. Wij vroegen aan de hand hiervan of ons toetje meteen er achteraan geserveerd kon worden, we hadden tenslotte nog steeds honger…

Het toetje bestond uit een paar oude (mini)stukjes kwarktaart zonder knapperige bodem (plakkerig), een bolletje citroenijs en maar liefst 2 aardbeien per persoon. De rest van het bord was opgevuld met kruimels en poedersuiker. Bij de rekening kregen we een tegoedbon voor een volgende keer: de jarige kon gratis eten wanneer de partner weer zou kiezen voor het 3 gangenmenu van de chef. Deze hebben we zonder twijfel achtergelaten. Voor ons zeer zeker geen tweede keer Miro.